Η αρχή του Θυμάμαι....

  Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα αυτό το blog δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να πετύχω. Βασικά ακόμη δεν ξέρω αλλά αυτό πια δε με απασχολεί. Βρήκα ένα τρόπο να επικοινωνώ με άτομα που μπορεί ποτέ να μη γνωρίσω , βρήκα ένα τρόπο να εκφράσω όλα όσα σκέφτομαι κι όλα όσα πιστεύω . Δεν είμαι συγγραφέας κι ούτε θα γίνω , άπλα όπως όλοι μερικές φόρες αναζητούμε ένα τρόπο να επικοινωνήσουμε με άτομα που μπορεί να μην συναντούσαμε συχνά ή και καθόλου  παρά μόνο σε μια στάση λεωφορείου ή να κάθονται δίπλα μας σε ένα παγκάκι ή να πιάναμε μια απλή συζήτηση σε ένα μαγαζί ή κι εγώ δε ξέρω τι άλλο .
   Σας έχει τύχει ποτέ να βρίσκεστε σε ένα από τα μέρη που προανέφερα και να έχετε ξεκινήσει μια συζήτηση με έναν άγνωστο ή μια άγνωστη και να νιώθετε σα να τους γνωρίζετε χρόνια ; Σας έχει τύχει να βγείτε για μια βόλτα για να ξεφύγετε από τα προβλήματά σας και να θέλετε να μιλήσετε σε κάποιον χωρίς να ξέρει το παραμικρό για σας ;  Σας έχει τύχει να θέλετε να ξεφύγετε από αυτό που σας βασανίζει και ξαφνικά να εμφανίζεται κάποιος που δεν έχετε καμία απολύτως ιδέα για το ποιος είναι και να σας  έχει βοηθήσει πολύ περισσότερο απ ότι θα έκανε ένας φίλος σας ;
    Λοιπόν εμένα δε μου έχει τύχει ποτέ! Θα ήθελα να ακούσω πραγματικά τη γνώμη άλλων από των γνωστών και των φίλων μου . Καμιά φορά οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου δε σου λένε αυτό που πραγματικά πιστεύουν γιατί φοβούνται μη σε πληγώσουν ενώ άλλη που δε σε γνωρίζουν καθόλου μπορούν να σου πουν τις πιο ωμές αλήθειες που δεν φανταζόσουν πως θα ακούσεις ! Όσοι είναι δίπλα σου προσπαθούν να σε προστατέψουν χωρίς να ξέρουν πως αυτό θα έχει επιπτώσεις στη μετέπειτα πορεία σου.
    Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που, όταν έπεφτα μαζεύονταν όλοι γύρω μου κι εγώ τότε άρχιζα να κλαίω . Τώρα καταλαβαίνω πως αυτό το πάθαινα επειδή ένιωθα τον φόβο των άλλων κι όχι επειδή χτύπησα ή επειδή μπορεί να είχα μια απλή γρατζουνιά . Το αίσθημα του φόβου και του πόνου το αναπτύσσουμε από τα ερεθίσματα και τα συναισθήματα που εισπράττουμε από τον περίγυρό μας. Κάποιοι δεν πονάνε τόσο όσο κάποιοι άλλοι , κάποιοι δε φοβούνται όσο κάποιοι άλλοι και κάποιοι απλά δε νιώθουν όπως κάποιοι άλλοι.
     Νομίζω πως ξέφυγα λίγο .... είναι που όταν γράφω καμιά φορά οι σκέψεις μου μπερδεύονται . Θέλω να πω τόσα πολλά που ακόμα και στην καθημερινή μου ζωή ξεκινάω να λέω κάτι και καταλήγω κάπου αλλού . Αυτό μπορεί κάποιοι να πουν πως το χουν όλες οι γυναίκες . Εγώ όμως δεν πιστεύω πως αυτό ισχύει. Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει να κατανέμει τη σκέψη όπως θεωρεί εκείνος σωστό γι τον εαυτό του : άλλοι κάνουν διαγράμματα στο μυαλό τους και γνωρίζουν ακριβώς τι θέλουν να πουν, άλλοι πάλι δεν σκέφτονται καθόλου πριν μιλήσουν και υπάρχουν κι αυτοί που είναι όπως κι εγώ , θέλουν να πουν κάτι αλλά παράλληλα και κάτι άλλο και στο τέλος δε λένε πότε τίποτα ....! Αυτό συνηθίζω λοιπόν να κάνω κι εγώ να μη μιλάω, όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω αλλά γιατί φοβάμαι μην μπερδέψω αυτά που θέλω να πω . Εσείς δεν έχετε αισθανθεί ποτέ έτσι ; Όχι μόνο να μπερδεύεται αυτά που θέλετε να πείτε αλλά και να φοβάστε να μιλήσετε.
      Κανείς δεν είναι τέλειος όσο κι αν κάποιοι μπορεί να θέλουν να κάνουν τους άλλους να το πιστέψουν ενώ κι οι ίδιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους!